รังกีน จินน์มุ่งร้าย: แกเอาจริงเรอะ? ข้าอุตส่าห์เกลี้ยกล่อมเผ่างูให้ปลดปล่อยข้า ได้แล้ว!ข้าจะให้อะไรสักอย่างเพื่อให้แกไปให้พ้นหน้าข้าสักที เลือกซะ

รังกีน จินน์มุ่งร้าย: ขอให้มันกัดคอแก

รังกีน จินน์มุ่งร้าย: แกสวมใส่จิวเวลเยี่ยงนี้ตรงไหนกัน? โอ้... น่าแขยงนัก!

รังกีน จินน์มุ่งร้าย: ขอให้มันเน่าคานิ้วแก

รังกีน จินน์มุ่งร้าย: แกสนใจใยดีอะไรเล่า? แกไม่คิดจะปลดปล่อยข้าหรอกก็ได้ข้าหลบหนีมา คูเลมาคจู่โจมขบวนคาราวานของเรา แล้วข้าก็หนี เอาชีวิตรอดคนอื่นๆ ตายสิ้น... แล้วฟื้นขึ้นมาใหม่เพื่อรับใช้พวกอะบิสเราควรจะหนีกันหมดตั้งแต่แรก การต่อสู้เป็นเรื่องโง่งมนัก ข้าไม่ใช่คนตาขาว ข้าไม่มีวันยอมจำนน