เซลิน่า: สวัสดี เจ้าคนต่างถิ่น ข้าศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับพวกเจ้าในคลัง ความรู้ของเรามามากนัก...ไม่อยากเชื่อว่าข้าจักได้พบกับเจ้าตัวเป็นๆมันจักเป็นช่วงเวลาที่น่าสนใจเป็นแน่

เซลิน่า: ข้าฉงนในการมีตัวตนของอัลวายยิ่งนัก เราถูกส่งไปที่สถาน นิรภัยเพื่อเป็นมาตรการแก้ไขหากพวกเขาถูกกวาดล้าง สายเลือดเธอพิสูจน์ว่าอย่างน้อยยังมีพวกเราบางคนที่รอดชีวิต อยู่ภายนอก... ไม่ว่าท่านดอร์ยานีจักทุ่มเทไปเช่นไร บางทีแผนที่ดีที่สุดอาจเป็น การมีศรัทธา......แล้วให้จิตวิญญาณกลุ่มชนเราฝ่าฟันไปได้

เซลิน่า: ชาวแอสเมรีเป็นผู้ที่มีปัญญาเก่าแก่เป็นที่สุดพวกเขาดำรงอยู่ในขุนเขาตั้งแต่ยามที่ชาววาล์คนแรกถือกำเนิด มาจากซากศพของซิบาคัวพวกเขาย่อมยังอยู่บนนั้นจนถึงทุกวันนี้ แม้นจักมีมหาภัยพิบัติ นี่เกิดขึ้นแล้วก็ตามมีปัญหา ทว่ายังมีชีวิต

เซลิน่า: คนรุ่นแรกที่ปิดผนึกในสถานนิรภัยคัวชิกเคยเล่าเรื่องราวเกี่ยว กับเจ้าข้ามิเคยคิดว่าเจ้ามีอยู่จริง... ทว่าบัดนี้เจ้าอยู่ที่นี่ อยู่กับท่าน ดอร์ยานีเสียด้วยนี่เป็นช่วงเวลาที่มหัศจรรย์นัก!เราเคยนึกว่าเจ้าเป็นคำสาปที่มีไว้รังควานเรา แต่เจ้าอาจเป็น การรอดพ้นของเราแทน

เซลิน่า: ข้ามิเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับ "เอโซไมต์" ที่พวกเจ้าพูดถึงข้ามิคุ้นเคยกับระบบอักขระที่เจ้าอธิบายมาด้วยว่ากันตามตรง แนวคิดของ 'อักขระ' เหมือนจักเป็นมุกตลก......และข้ามิใช่คนโง่ให้เจ้ามาเล่นตลกด้วยเป็นแน่

เซลิน่า: ราชันในม่านหมอกย่อมพิชิตเรามาเนิ่นนาน หากมันทำได้แต่แรกมันเป็นพวกฉวยโอกาสที่ลอบเร้นในยามที่มีความขัดแย้งไปหามัน เอาหัวในมันมาให้ข้า ข้าอยากเห็นเนื้อหนังไร้นามของ มันนัก

เซลิน่า: ตำราหลายเล่มอธิบายว่าชาวคารุยเป็นสัตว์ร้ายป่วยที่บ้าคลั่ง ที่กัดกินกันและกันและต่อสู้ชิงความเป็นใหญ่ ข้ามิรู้ว่าจักเชื่อเรื่องนั้นไหม มีบันทึกหนึ่งแตกต่างไปมาก มันคือ ไดอะรี่ สตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่งตกหลุมรักบุรุษคารุยจากเผ่ารอนโงคูรัย เธออธิบายว่าพวกเขาเป็นวัฒนธรรมที่มีนักรบเจ้ากวีที่มี สายสัมพันธ์ในชุมชนอย่างแข็งแกร่งยิ่ง มันเป็นแหล่งที่มีอคติเป็นแน่ ทว่าลายลักษณ์เหล่านี้มีความ ขัดแย้งกันเป็นอย่างยิ่ง

เซลิน่า: มันอาจเป็นความคิดส่วนตัว แต่เจ้าดูไม่เหมือนสัตว์ในสายตาข้า

เซลิน่า: ข้ารู้จักที่มาของผู้นี้เพียงน้อยนิด รู้เพียงว่ามันถูกบรรยายว่า ปรากฏตัวมาจากความว่างเปล่านั่นมิใช่การเปรียบเปรย มันมาจากสถานที่ที่ว่างเปล่า ห้วงว่าง ที่เอ่อล้นไปด้วยสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงระบบจัดอันดับของคัวชิกนับว่าข้าเป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดที่สุดใน หมู่เรา ทว่ากระทั่งข้ายังมิอาจเข้าใจได้ว่ามันมีความหมายเช่นไร

เซลิน่า: ชาวมาราเค็ทมิได้เลวร้าย หากว่าตามตำราของเรา พวกเขา นิยมการทหารและหัวรั้นอาชญากรถูกสักลายและขับไล่ออกไปพักหนึ่ง เจตนาดี ทว่า วิธีการนั้นสิ้นเปลืองพวกเขาควรนำเลือดและอวัยวะพวกนั้นไปใช้อย่างมีประโยชน์ ยิ่งไปกว่าเดิมในคัวชิก เราใช้ทุกสิ่งอย่างที่เราสามารถใช้ได้อย่างเต็มที่ ไม่มี การทิ้งสิ่งใดไป

เซลิน่า: โอริอาทรึ? หืม... อา เป็นชื่อที่ผันมาจากชื่อเดิมสำหรับเกาะที่ลัทธิทองคำไปตั้ง รกราก พวกเขาแยกมาจากชาวแอสเมรีในยุคสมัยที่ยากลำบากที่สุดใน ประวัติศาสตร์ มันเคยมียุคสมัยแห่งความอดอยาก ไฟ และความสิ้นหวัง... และ แล้วเทพเจ้าก็ผุดขึ้นมาจากเถ้าธุลี พวกเขาว่ากันแบบนั้น เทพเจ้าองค์เดียวที่ข้าได้เห็นจริงกำลัง นอนอยู่ตรงนั้น มิได้ช่วยพวกเราไว้เลย

เซลิน่า: ตำราในคลังความรู้มันย้อนไปถึงยุคสมัยไฟและความอดอยาก ทั่วโลกเพียงเท่านั้นและถึงการนั้นมันก็เป็นเพียงการคาดเดาและคาดคะเน มันเป็น ประวัติศาสตร์เก่าแก่ในสายตาชาววาล์เจ้าคงต้องถามชาวแอสเมรี พวกเขาเป็นวัฒนธรรมเดียวที่ยัง ดำรงอยู่ในช่วงก่อนและหลังยุคแห่งความสิ้นหวัง

เซลิน่า: หากพูดถึงวัฒนธรรมที่เจ้าถามถึง ประวัติศาสตร์มันสับสนนักอูซาซ่า อืล พูเทมโบ... ชื่อเหล่านี้เหมือนตำนานปรัมปรามากกว่า ข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ตลอดหลายปีที่พ้นผ่าน ข้าใช้เด็กแรกเกิดส่วนเกินในการส่องหา ความฝันเกี่ยวกับพวกมันที่ผ่านมาข้ามิได้เห็นอะไรที่มีประโยชน์

เซลิน่า: มีตำราเคยพูดถึงแท่นเหล่านี้ไว้ ในยุคสมัยก่อนที่การล่มสลาย พวกเขาเริ่มปรากฏตัวตามชายขอบจักรวรรดิเราผู้ที่มีชื่อว่า 'ราชันในม่านหมอก' เป็นพวกที่ฉวยโอกาสนัก มัน แสวงหาบรรณาการไปตามแท่นเหล่านี้ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด นอกจากศรัทธาของเหล่าผู้ที่ไร้ สติปัญญาพอที่จักติดตามเขา

เซลิน่า: ในสถานนิรภัย เรามีเพียงหน้าที่และไม่มีสิ่งอื่นใด ข้าใช้เวลาว่าง ไปกับการศึกษาตำราในคลังความรู้ที่นั่นมีข้อมูลละเอียดเกี่ยวกับชีวิตต้นไม้ ชีวิตสัตว์ และ วัฒนธรรมบนพื้นผิวของเวร์แคลส์ทข้านึกว่าข้ารู้จักทุกสิ่งอย่าง... ทว่าการรู้มิได้มีค่าอันใดเมื่อเทียบ กับการได้เห็นจริง

เซลิน่า: จากที่ข้าเข้าใจ ชาววาล์เป็นพลังอำนาจอันเรืองรองที่คอย ปกปักรักษาโลกใบนี้เอาไว้พวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยอารยธรรมป่าเถื่อนที่เผา ปล้นสะดม และล้างผลาญเวร์แคลส์ทยามที่ไร้หมู่เรา ชีวิตคนสมัยปัจจุบันย่อมน่ากลัวเกรงยิ่งนัก...มหาภัยพิบัติที่กวาดล้างเรื่องราวทั้งหมดนั้นไป มันอาจเป็น เรื่องดีในเรื่องร้ายก็เป็นได้

เซลิน่า: ทาร์ทัสกลายเป็นบ้านของอารยธรรมผู้ถูกเนรเทศจากจักรวรรดิ นิรันดร์รึ?ข้ามิเคยได้ยินชื่อ 'จักรวรรดินิรันดร์' เสียด้วยซ้ำพวกเขาเหมือนพวกกำแหงที่ใช้ประโยชน์จากการที่พวกเราหาย ไปในยุคของเรา ทาร์ทัสเป็นที่อยู่อาศัยของเผ่าทั้งหลายที่เคยมา จากทิศใต้พวกเขานิยมสภาพอากาศที่อุ่นกว่าที่เก่าเล็กน้อย... และยังมี ไอจากธรณีอีกถูกพรรณนาว่ามึนเมาได้พอสมควร

เซลิน่า: เรามิได้เข้าถึงบททดสอบนั้นในห้องนิรภัยคัวชิกเราเรียกขอจากท่านเคออสมาหลายครั้งตลอดหลายศตวรรษ ทว่าเขาหาได้สนใจมากห้องนิรภัยมีความเป็นไปได้เพียงน้อยนิดเราทุกคนต่างยึดมั่นและมีวินัยต่ออุดมการรณ์ของเรา มันจึง ไม่มีความขัดแย้งระหว่างกัน ไม่มี... เหตุการณ์กลับตาลปัตรคงไม่น่ารับชมสักเท่าไร