Druid: อีฟ...? นั่นเจ้ารึ?

อีฟ: ใช่ ข้าอยู่ที่นี่แล้วที่รัก

Druid: เป็นไปได้ยังไง...?

อีฟ: มันไม่สำคัญดอกบอกข้าเถิด เจ้าสัมผัสได้ไหม? สัมผัสว่าความทรงจำของเจ้าหวนคืน

Druid: ข้าสัมผัสได้ แต่ความทรงจำ{แตกร้าว} มีเรื่องหลายต่อหลายอย่างที่ข้ายังไม่อาจเข้าใจได้

อีฟ: จำได้ไหมว่าเราถูกมันดึงดูด... เราเชื่อว่ามันเป็นมาไจเก่าแก่ผู้หนึ่ง

Druid: ใช่... เราโง่นัก...

อีฟ: ไม่ได้โง่หรอก... เพียงแต่ถูกหลอกเท่านั้น กระทั่งข้าก็ไม่อาจเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของราชันได้จนกระทั่งมันสายเกินไปพอข้าเห็น เขา... พรากข้าไปจากเจ้า

Druid: ข้าควรช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้... ข้าควรทำอะไรมากกว่านี้...

อีฟ: เงียบเถิด... เจ้ามิได้ผิดอะไรความเศร้าโศกทำให้เจ้าพเนจรไปตามป่าเขา หายสาบสูญไปกับทุกสิ่ง อยู่กับความเจ็บปวดของเจ้าเพียงลำพัง

Druid: ข้า... จำได้... เดียวดายมาหลายต่อหลายปี... ได้แต่เร่ร่อน...

อีฟ: แต่เจ้าอยู่ตรงนี้แล้ว เรื่องนี้สำคัญกว่าอื่นใด

Druid: ไม่เลย... หากไม่มีเจ้า เรื่องใดก็ไม่สำคัญ