ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: นี่ใช่เวลาเล่าเรื่องรึ!?ฮึเด็กรุ่นแรกถูกส่งมาให้เราคุ้มครองพวกเขาสร้างแต่ปัญหา ถูกขับไล่ไปยังแดนกันดาร แม้นจักมี เถ้าธุลีรึความอดอยากก็ตาม น่าสลดนักทว่ากลุ่มชนแห่งขุนเขาภาคภูมิใจกับเด็ก{รุ่นสุดท้าย}นัก

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: ข้าเห็นสิ่งที่จักตามมาก่อน หอกผ่าเหล่ากับกลุ่มชนของเธอ...พวกเขามิอาจเห็นพระวิญญาณไป แล้วถูกลวงหลอกไปด้วย สัญญาของอ้ายงูทรยศข้าควรทำอะไรบางอย่างขึ้นมา แต่ข้ามิได้ทำ บัดนี้ข้าจึง เฝ้ามอง... ตามลำพัง

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: ข้าคือผู้เฒ่ามาด็อกซ์ในถิ่นนี้... ข้าจับจ้องพายุที่หนาวเย็นจับใจ......ยามที่ข้าอาลัยการสูญเสียของหมู่เรานกฮูกเหมันต์ประทานพรแก่เจ้า พระวิญญาณยอมจำนนข้าเหลือเวลาบนโลกนี้เพียงน้อยนิด และนี่คือการผจญภัย สุดท้ายของข้าแล้วแลในถิ่นนี้ ข้าจักสังเกตฤดูหนาวตลอดสามสัปดาห์ในยามค่ำคืนจากนั้นข้าจักร่วมกับปัญญาของนกฮูกทั้งหลายที่มาก่อนข้าก่อนเจ้าจักจากไป... ข้ามีของขวัญให้แก่เจ้า

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: ข้าคือผู้เฒ่ามาด็อกซ์การปิดปากหอกผ่าเหล่าของเจ้าทำให้พระวิญญาณสงบลงในถิ่นนี้... ข้าจับจ้องพายุที่หนาวเย็นจับใจ......ยามที่ข้าอาลัยการสูญเสียของหมู่เรานกฮูกเหมันต์ประทานพรแก่เจ้า พระวิญญาณยอมจำนนข้าเหลือเวลาบนโลกนี้เพียงน้อยนิด และนี่คือการผจญภัย สุดท้ายของข้าแล้วแลในถิ่นนี้ ข้าจักสังเกตฤดูหนาวตลอดสามสัปดาห์ในยามค่ำคืนจากนั้นข้าจักร่วมกับปัญญาของนกฮูกทั้งหลายที่มาก่อนข้าก่อนเจ้าจักจากไป... ข้ามีของขวัญให้แก่เจ้า

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: โซลาริ ลูนาริ และวิริดิ ข้ารู้ว่าเจ้ารู้จักพวกเขา! เจ้าจักมิรู้ได้เช่น ไร?โซลาริกับลูนาริอยู่บนฟ้านั่น ส่วนวิริดิก็อยู่ใต้เท้าเจ้าเอง!เจ้าแหย่คนแก่อยู่ ปล่อยข้าไปเถิด

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: พระมาตุวิญญาณคือความหวัง เจตจำนงในการอยู่ต่อไป ไม่ ว่าต้องเสียอะไร ไม่ว่าต้องสละอะไร ไม่ว่าจักมี{ผลกระทบ}ใดตาม มา...ผู้คนในภูเขาตัดสายสัมพันธ์กับพระมาตุวิญญาณมาเนิ่นนาน เรามิได้รู้เหตุผล รู้เพียงแต่ว่ามันเกิดขึ้นมาก่อนเท่านั้นมีเพียงแต่เด็กรุ่นแรกที่จดจำเรื่องเหล่านั้นได้แล้วแล

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: พระวิญญาณคือสรรพสิ่ง พระวิญญาณคือโลก พระวิญญาณคือพวกเรา... แต่อ้ายงูทรยศอยู่เพียงลำพังอ้ายงูทรยศกระซิบกระซาบ โกหก บงการมันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ยุคสมัยของพระมาตุวิญญาณบัดนี้มันพูดราวกับเป็นพระวิญญาณ ทว่ามิได้เป็น นำพาคน โง่งมไปสู่หายนะ

ผู้เฒ่ามาด็อกซ์: ข้าตัดสินใจเอง เลือกเองข้าสูญเสียมามากนัก ข้าลังเลเพียงชั่วครู่จนเกิดความทุกข์ ระทมมากมายแก่เผ่าของข้าบัดนี้ข้าจึงเฝ้ามอง มิใช่เพื่อไถ่โทษ มิใช่เพื่อการให้อภัยทำเพื่อทำเท่านั้น