นาวาลี: จุดจบบางอย่างสงบ กระทั่งเงียบงันจุดจบบางอย่างเป็นการนองเลือด เสียงดัง บุ่มบ่าม จุดจบบางอย่างเดียวดาย... และจุดจบเหล่านั้นเลวร้ายนักทว่าจุดจบของกาลเวลามิใช่สิ่งที่เจ้าควรเกรงกลัว มันเป็นการ ปลดปล่อย เป็นความเมตตาความเจ็บปวดในการดำรงอยู่มาอย่างยาวนานและเหนื่อยล้าจะ ร่วงหล่นไปจากกายเราจากนั้น... เราจะได้มองโลกด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์อีกครา

Warrior: ข้าไม่เคยมีโอกาสได้เป็นเด็กหรือเป็นไท...เราต้องทำเรื่องทั้งหมดนี้ใหม่อย่างเลี่ยงไม่ได้รึ?

Witch: ฮ่า ดวงตาที่บริสุทธิ์เรอะ? แหงล่ะแกเชื่อในวัฏจักรกาลเวลาจริงๆ รึ?

Sorceress: อา ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลัวจุดจบ แต่ถวิลตาการเริ่มต้นใหม่

Monk: เจ้าพูดถึงการเริ่มต้นใหม่ ชีวิตใหม่

Ranger: มันก็ดู... สวยงามนักมันเป็นเช่นวัฏจักรชีวิต จุดจบมิใช่เรื่องที่ต้องกลัวเกรง

Huntress: ข้าไม่เคยรู้สึกเล็กน้อยเช่นนี้ รู้สึกต้อยต่ำนัก

Mercenary: โทษทีนะแม่สาว แต่เหมือนเจ้าจะ{จดจำ}หายนะทั้งหมดได้

นาวาลี: ใช่ เจ้ากับข้าจะได้พูดคุยเรื่องนี้กันอีกครา......อย่างที่เราเคยพูดคุยกันมา... หลายต่อหลายครั้ง

Witch: แน่นอน แล้วถ้ามันมีจริง วัฏจักรนี่กินเวลานานขนาดไหนล่ะ?

นาวาลี: ชีวิตของผู้เฒ่าคนหนึ่ง แต่นานกว่านั้นเป็นสองเท่า แล้วก็อีก ร้อยเท่า แล้วก็สามเท่าและเท่าหนึ่ง

Witch: มันก็... ออกจะ... เจาะจงอยู่นะ...?

นาวาลี: นั่นเป็นระยะเวลาที่ยาวนานที่สุดที่เราเคยต้องทนรอ แต่มันก็ขึ้น อยู่กับลักษณะของจุดจบ...

Witch: หากเทียบกับระยะเวลาทั้งหมดนั่น เราอยู่ถึงตอนไหนแล้วเล่า?

นาวาลี: มีคำทำนายแค่ไม่กี่อย่างที่ยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

Witch: ความเกรงกลัว... เป็นแบบนี้สินะ ข้าไม่ชอบเอาซะเลย

นาวาลี: เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับข้า แต่มันก็ผ่านไป การรับใช้ ของข้ามิได้ไร้ที่จบ{ฮาทุนโก}นารูมัวผู้มีกิตติศัพท์รับใช้มาก่อนข้า และผู้อื่นก็รับใช้ มาก่อนเธอ

Warrior: เจ้าจะเป็นยังไงเมื่อหมดเวลารับใช้เล่า?

Witch: แล้วเมื่อแกหมดเวลา แล้วยังไงต่อล่ะ?

Sorceress: เจ้าจะยอมถอยได้ยังไงในยามที่รู้เรื่องต่างๆ เช่นนี้?

Monk: ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าจะเป็นอิสระเข้าสักวันหนึ่ง

Ranger: สักวันหนึ่ง... คนอื่นจะมาแทนที่เจ้าดื้อๆ รึ?

Huntress: ข้าว่าบทบาทนี้ทิ้งไปได้ยากเป็นแน่

Mercenary: เราทุกคนเป็นทหารเลวในสงครามของใครสักคนสินะ แบกรับ ความทรงจำของเราไว้เป็นภาระน่ะ

นาวาลี: ข้าจดจำอดีตอนาคตกาลของข้าได้ขณะที่วิญญาณข้ายึดอยู่กับ ฮิเนโคราความเป็นความตายเข้าใกล้กันทุกเมื่อเชื่อวัน...และการดับสูญรออยู่

นาวาลี: สักวันที่นี่จะต้อนรับเจ้าฮิเนโคราทรงเชิญเจ้ามาต่อสู้ในบททดสอบแห่งบรรพชนของ เรา เจ้าจะได้ทดสอบตนเองให้ถึงขีดจำกัดอย่างเที่ยงแท้แต่ยังไม่ถึงเวลาในตอนนี้เจ้าจะรู้เมื่อเวลานั้นมาถึง...

นาวาลี: ฮิเนโคราทรงมองเห็นเจ้า เส้นทางในอดีตเปิดเผยให้เห็นตรง หน้าท่าน ท่านรู้จักเจ้าแต่บัดนี้... ท่านทรงรับฟังแล้วเจ้าพูดได้แล้วแล

Warrior: ฮิเนโครา เป็นเกียรติของข้ายิ่งนัก ข้าขอถามท่าน ข้าจะตามหา ครอบครัวที่แท้จริงของข้าได้ยังไง? ข้าจะเรียนรู้เรื่องเผ่าข้าได้ ยังไง?

ฮิเนโครา: ในมุมมืดของจิตใจเจ้า เจ้าตั้งคำถามแก่จิตใจที่เติมเต็ม คำถาม รังแต่จะพรากความรักที่เจ้ามีไปเท่านั้น เจ้ามิควรรู้สึกผิดไปกับ การชื่นชมสิ่งที่เจ้ามี จงตีเกราะรอบใจเจ้า เก็บความสุขที่เจ้ามี ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกกลืนกินไปด้วยความเจ็วปวด

Warrior: ข้าเชื่อ... ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านมาก

Witch: จากพระมารดาแห่งความตายผู้หนึ่งสู่อีกผู้ เจ้ามีคำเบิกปัญญา อะไรมาให้กับข้าบ้าง?

ฮิเนโครา: วายร้ายร่าเริงล้างผลาญไปทั่วโลก เข่นฆ่าและครองทาสกระจกเป็นหน้าต่างมองเข้าไปในพายุเมฆ ลมดุร้ายที่กำราบฝูง สัตว์ให้เชื่องพายุเดือดดาล เคลื่อนไปด้วยความกลัวว่าคุกจะยืนยงโดยไม่มี คฤหาสน์พวกเขาก่อแผลเป็นและเผาอาชญากรที่ถูกเกลียดชังไป แต่เธอ ลงโทษตนเองหนักหนากว่าการลงโทษของพวกเขานักหากเดินเส้นทางนี้ไปตามลำพัง เส้นทางสู่ป่าจะนำไปสู่หน้าผา เพียงเท่านั้น

Witch: ข้า... ไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร มีแต่... เรื่องไร้สาระที่พูดไปเรื่อย เท่านั้น

Sorceress: บอกข้าเถิด พระมารดาแห่งความตาย ข้าจะมีที่อยู่ที่ยืนในโลก ใบนี้ไหม?

ฮิเนโครา: นักเดินทางผู้เหนื่อยล้าเดินเซลงมาจากภูเขา เขายิ้ม เพียงเพื่อ จะได้พบกับทิวเขากว้างใหญ่อยู่เบื้องหน้าเด็กคนหนึ่งเล่นอยู่ในทราย ห้อมล้อมไปด้วยใบหน้าที่คอยจับจ้อง

Sorceress: โอ้! เขา... มีความสุขรึ?

: ใช่

Sorceress: มัน... ดี ดีที่... ได้รู้แบบนั้น

Monk: ข้าขอถามเจ้า... ข้าแสวงหาความจริงในศรัทธาของข้า ข้าสงสัย กลัวว่า...

ฮิเนโครา: เจ้าชายต่างถิ่นมอบความหวังน้อยนิดให้กับแผ่นดินที่ประสบภัยหนูตัวหนึ่งกัดแทะจนหลุดพ้นจากท้องของจระเข้

Monk: ใช่... จริงแท้แน่นอน...

Ranger: วิญญาณแม่ข้ามาทางนี้ไหม? หาไม่ได้มาทางนี้ ข้าจะหาเธอได้ ที่ไหน? เธอยังอยู่... ที่ไหนรึเปล่า?

ฮิเนโครา: มีเพียงผู้เดียวที่จะยืนอยู่บนเนินทรายสีเงินแล้วหายใจเอา ห้วงว่างเข้าไปอย่างลุ่มลึกแมวที่กระโจนจับหนูได้ แต่หลงทางมันจะไม่มีวันกลับบ้าน และไม่มีวันได้ชดใช้

Ranger: ข้ากลัวว่าข้าไม่มีวันให้อภัยเธอได้... แต่ข้าต้องพยายาม

Huntress: ข้ามีเพียงคำถามเดียว ท่านพระมารดาแห่งความตายทรง เกียรติ ข้าจักยินเสียงพระวิญญาณอีกคราได้เช่นไรเล่า?

ฮิเนโครา: เสียงกระซิบให้การชี้นำแก่ผู้บริสุทธิ์ ทว่าความเงียบงันคือ......หา... ตอนนี้รึ?...ทะเลแน่นิ่ง

Huntress: หา? เท่านั้นรึ? เกิดอะไรขึ้น?

Mercenary: เจ้าคิดเช่นไรเล่าท่านฮิเนโครา? เราจะรอดกันได้ไหม?

ฮิเนโครา: ค่ำคืนจะนำพาความสงบ ทว่าตะวันไม่ยอมตกดินไม่มีใครรออยู่ในฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ

Mercenary: เจ้า... อะไรนะ? จู่ๆ เจ้าจะพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาดื้อๆ ไม่ได้...

นาวาลี: พระมารดาแห่งความตาย.... ได้ตรัสแล้วและ... ประทานของขวัญด้วย!

นาวาลี: พระมารดาแห่งความตาย.... ได้ตรัสแล้ว

นาวาลี: การร่วมบททดสอบแห่งบรรพชนของเรานับเป็นเกียรติอัน ยิ่งใหญ่มันเป็นเรื่องยากนักที่คนนอกจะได้รับอนุญาตให้ร่วมบททดสอบ นี้

Warrior: เป็นเกียรติของข้าที่ได้ร่วมประเพณีตกทอดนี้

Witch: แน่นอน ข้าน่ะดีเลิศ

Sorceress: ข้าจะเคารพและยึดถือวิธีของพวกเจ้า

Monk: เป็นเกียรติของข้านัก ข้าจะร่วมบททดสอบนี้

Ranger: ก็ได้ ข้าอาจจะแวะมา

Huntress: ข้าขอบคุณเจ้า ข้าจะทำให้สุดความสามารถ

Mercenary: ไม่ต้องพูดเรื่องแบบนั้นหรอก ข้าเอาด้วย

นาวาลี: เจ้าจะรู้เมื่อถึงเวลานั้นตอนนี้เรายังไม่อาจทำบททดสอบได้ มีคนปฏิเสธ... มากเกินไป

Warrior: ที่ว่า 'เวลาหมุนวนกลับสู่ตัวเอง' นี่เจ้าหมายความว่ายังไง?

Witch: ข้าเคยได้ยินคำกล่าวอ้างแบบนี้มาก่อน แต่ก็ยังสงสัยขึ้นมา บอกข้าหน่อยว่าไอ้ 'วัฏจักรกาลเวลา' ที่ว่านี่เป็นยังไง

Sorceress: เรื่องเล่าขานของเราไม่คยพูดถึง 'เวลาที่หมุนวน' เช่นนี้เลย มัน คืออะไรกัน?

Monk: ข้า... เคยฝันถึงเรื่องนี้... กาลเวลาหมุนวนกลับสู่ตัวเองได้เช่นไร ...?

Ranger: เรื่องเวลาหมุนวนกลับสู่ตัวเองนี่มันยังไงกัน?

Huntress: ผู้เฒ่าข้าเคยเล่าเรื่องสถานที่ที่กาลเวลาหมุนวน มันแปลว่า เยี่ยงไรรึ?

Mercenary: เวลาหมุนวนกลับสู่ตัวเองเนี่ยนะ? ข้าจะควรถามไหม?

นาวาลี: สักวันหนึ่งเวลาจะสิ้นลง แล้วเวลาจะเริ่มต้นใหม่ฮิเนโคราจำอดีตอนาคตกาลได้ แม้ท่านจะจำได้ไม่เด่นชัด แต่จำ ได้เพียงพอจนสามารถนำทางเราไปสู่เบื้องหน้าเจ้ามิได้จดจำการพบกันครั้งก่อนของเรา... แต่ข้าจำได้ด้วยฤทธิ์ แห่งทัศนาของฮิเนโครา

Mercenary: ข้าไม่น่าถามเลย

นาวาลี: อย่าได้เกรงกลัวไป ข้าอยู่ทั้งที่นั่น{และ}ที่นี่ เช่นเดียวกับเจ้าใน ตอนนี้

Warrior: ด้วยความเคารพนะท่านผู้มีเกียรติ เรื่องนี้เป็นไปได้เช่นไร?

Witch: นี่ไม่ใช่ศาสตร์ผี... {นี่}มันอะไรกัน?

นาวาลี: น้ำแห่งการมองเห็นมิได้คร่าชีวิตคนเป็น เพียงแต่จวนเจียนเท่านั้นน้ำแห่งการมองเห็นมิได้ปลุกชีวิตคนตาย เพียงแต่จวนเจียนเท่านั้นในความจวนเจียนนี้ เรามีดวงตาข้างหนึ่งในโลกแต่ละใบข้าจึงรับใช้ฮิเนโครา ข้าเป็นภาษกของเธอทั้งในยามเป็น... และยามตาย

Warrior: ที่นี่... เป็นชีวิตหลังความตาย? สำหรับชาวคารุยทุกคนรึ?

Witch: ข้าเกือบไม่อยากถามอะไรมากไปกว่านั้น... แต่ข้าอดใจไม่ไหว

Sorceress: ข้ายังทำความเข้าใจกับสถานที่นี้ไม่ได้เลย มันไม่สมเหตุสมผล สักนิด

Monk: น่าทึ่ง ชาวคารุยมีชีวิตหลังความตายที่ไม่มีผู้ใดเหมือน

Ranger: นี่เป็นคนตายคนเดียวที่ได้กลับมามีชีวิต... ไม่อยากให้ใครได้พบ กับชะตาแบบนี้เลย

Huntress: ข้าสะเอียน ให้ข้าตื่นฟื้นขึ้นจากเรื่องนี้ด้วยเถิด

Mercenary: งั้น... เจ้าก็นอนแบบนั้น สัปหงกไปนานๆ อยู่รึไง?

นาวาลี: พระมารดาแห่งความตายเป็นผู้เดียวที่อยู่ระหว่างพวกเรากับ การดับสูญก่อนที่ท่านจะรับวิญญาณของเรา ผู้ที่ตายเพียงแต่ดับสูญไป เพียงเท่านั้นบัดนี้วิญญาณชาวคารุยยังยืนยง มอบปัญญาและกำลังให้กับ ทุกผู้ที่ตามมา...

นาวาลี: พระมารดาแห่งความตายของเราได้รับความสามารถในการ มองย้อนกลับไปในอดีตคำทำนายของท่านนำทางเราไปสู่การค้นหาชั่วนิรันดร์สู่เส้นทาง เบื้องหน้า

Warrior: การมองอดีตจะช่วยนำทางเราได้เยี่ยงไร?

Witch: แอบเหมือนคำกล่าวอ้างเพ้อฝันในคัมภีร์ต้องห้ามเลยนะ...

Sorceress: สตรีผู้เล่าขานของเราก็ทำเรื่องคล้ายกัน เรื่องเล่าขานของเรา ชี้ทางแก่หมู่เรา

Monk: เธอมองเห็นอดีตรึ? แล้วจะเกิดเป็นคำทำนายได้ยังไง?

Ranger: เธอเอาคำทำนายมาจากไหน ในเมื่อเธอมองเห็นแค่อดีต?

Huntress: ข้าพลาดอะไรไป? เธอเห็นอดีต แล้วจักเป็นคำทำนายได้เช่นไร?

Mercenary: แล้วยังไง เธอเรียนรู้จากความผิดพลาดของเจ้าเหรอ? คิดแผน ใหม่ขึ้นมารึ?

นาวาลี: ก่อนที่จะมีเวร์แคลส์ท ก่อนที่จะมีทะเลสาบ ก่อนที่จะมีโลกหลอม เหลวของเหล่าผู้มาก่อนกาล ก่อนดวงดาราเสียเอง...เวลาหมุนวนกลับสู่ตัวเองไปสู่อนันตกาลฮิเนโครามิได้เห็นสิ่งที่เจ้าจะทำ เห็นเพียงแต่สิ่งที่เจ้า{ทำลงไป แล้ว} และสิ่งที่เจ้าจะทำอีกครั้งอะไรทำนองนั้น...

นาวาลี: คนหนึ่งในหมู่เราได้ส่งเสียงโกรธแค้นที่ดังกว่าผู้อื่นอูทูล่าแห่งเผ่าคิทาวามองว่าชีวิตหลังความตาย... น่าอึดอัดเขาเกลี้ยกล่อมให้หลายต่อหลายคนดื้อรั้นพวกเขาปฏิเสธการต่อสู้ และก่อให้เกิดความไม่สงบเป็นอย่างยิ่ง

Warrior: ทำไมพวกเขาถึงลบหลู่กันขนาดนี้?

Witch: เขาไม่ชอบใจที่ได้ตายรึ?

Sorceress: มันดูจะเป็นการลบหลู่อย่างใหญ่หลวง

Ranger: คนตายทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยเรอะ?

Huntress: เหตุใดพวกเขาถึงทำเช่นนั้น?

Monk: ข้าไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงทำเช่นนั้นรึ?

Mercenary: เขาเป็นอะไรของเขาล่ะ?

นาวาลี: อูทูล่าได้เกลี้ยกล่อมพวกเขาว่าพวกเขาสามารถล้มล้างที่นี่ได้ หรือกระทั่งหลบหนีไปได้ด้วยซ้ำเราอุทิศให้กับวิญญาณที่นี่อย่างเต็มที่แล้วแล แต่บางคนมองว่า มันยังไม่ดีพอเรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นกับวิญญาณที่ได้อยู่แบบไร้กาลเวลามา ใหม่ๆเรื่องนี้จะผ่านพ้นไป... อย่างที่ผ่านพ้นมาตลอด