Warrior: ข้าจะทำเท่าที่ทำได้

Witch: ได้ ถ้าข้าเจอฉลาม ข้าจะฆ่ามันเอง

Sorceress: หากมันมีความหมายกับกลุ่มชนของเจ้า ข้าจะไล่ล่าเจ้า... ฉลามนี่... ไม่ว่ามันคืออะไรก็ตาม

Ranger: น่าเสียดายที่ต้องปลิดชีพสิ่งมีชีวิตเช่นนี้ แต่มันอาจเป็นเรื่อง จำเป็นก็เป็นได้

Huntress: ข้าเริ่มออกล่าแล้วแล

Monk: ข้าจะทำในสิ่งที่ควร

Mercenary: ใช่ ก็ได้

ไคมาน่า: ฮาทูโก... มาโคโรนะ? เจ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็รีบเดินทางไปเถอะนะ

ไคมาน่า: ข้าว่าเจ้ารีบไปก่อนที่ทาวาไคจะกลับมาดีกว่า...

ไคมาน่า: ใช่... ช่วงนี้มันระบาดในหมู่เรามากขึ้นไปทุกที เริ่มจากไข้แล้วตามด้วยตุ่มที่ขึ้นมาใต้ผิวหนังน่ะ ตามมาด้วย... ความ บ้าคลั่ง! ความเดือดดาล

มาทิกิ: มันเจ็บปวดรวดร้าวนัก ต้องทนดูคนเป็นที่รักถูกฉีกร่างถูกไล่ไปตายตามลำพัง

Warrior: ทำไมพวกเขาถึงถูกไล่ออกไป?

Witch: ต่อให้เป็นข้า ข้าว่ามันโหดร้ายอยู่นะ

Sorceress: เรื่องพวกนั้นจำเป็นต่อประโยชน์ของคนหมู่มาก

Ranger: สัตว์หลายตัวเดินออกไปตายตามลำพัง ไม่คิดมาก่อนว่าคนจะ ทำอะไรแบบนั้น

Huntress: ทำเช่นนั้นเพื่ออะไรเล่าเ?!

Monk: เจ้าไล่พวกเขาไปรึ? ทำไมกัน?

Mercenary: ชาวทาร์ทานบางคนก็ทำแบบนั้น ยอมตายอย่างมีศักดิ์ศรีน่ะ

ไคมาน่า: เราไม่มีทางเลือก ให้อยู่ต่อคนหนึ่งก็ตายทั้งครอบครัว ให้อยู่ต่อ ทั้งครอบครัว... ก็... ไม่เหลือเผ่าน่ะ...

ทาวาไค: ไข้โลหิตนี้ต้องจบลง ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม

ไคมาน่า: โอ้ เจ้าทำให้เราทุกคนภูมิใจนะ! เจ้าจะมีเป็นคนพิเศษที่อยู่ในจิตใจ ปวงชนเผ่าทูโคฮาม่า

มาทิกิ: ใช่ เจ้าจะถูกจดจำไปเนิ่นนาน คนนอก... ที่ช่วยชีวิตพวกเราทุก คน เราจะไม่มีวันลืม

มาทิกิ: ใช่ เจ้าจะถูกจดจำไปเนิ่นนาน บุตรผู้สาบสูญที่ช่วยชีวิตพวกเรา ทุกคน เราจะไม่มีวันลืม

Warrior: ข้าจะจดจำพวกเจ้าทั้งคู่เอาไว้เช่นกัน

Witch: {ข้าว่า}... พวกแกทั้งคู่... ทำให้ข้าฉุนเฉียวน้อยกว่าคนส่วนใหญ่

ไคมาน่า: แน่นอนล่ะ เรามันคนพิเศษไม่เบานี่นา

มาทิกิ: ลืมไม่ลงเลยละ! ฮ่า!

ไคมาน่า: ฮิเนโครา{ทรงพูดกับเจ้า}รึ? ท่านว่ายังไง?

ทาวาไค: ท่านทำ{อะไรนะ}?

Warrior: ข้าไม่เข้าใจความหมายของเธอ... ข้าต้องกลับไปคิดดู

Witch: มันไม่มีอะไรเลย... ไม่มีความหมายอะไรเลย

Sorceress: มันก็พูดได้ยากอยู่

Ranger: ไม่ได้พูดอะไรที่ข้าไม่รู้อยู่แก่ใจแต่แรก

Huntress: มันอาจเป็นวิธีที่ข้าจักซ่อมแซมสิ่งที่พังพ่ายก็เป็นได้

Monk: เรื่องที่ข้าไม่อาจลืมได้ในเร็ววัน

Mercenary: มันแปลก แปลกชะมัดยาด

ไคมาน่า: อา พระมารดาแห่งความตายมิได้บอกในสิ่งที่เราอยากรู้ บอก เพียงแต่สิ่งที่เราต้องได้ยินน่ะคำทำนายของท่านจะมีความหมายชัดเจน... เมื่อถึงเวลาอันควร

ทาวาไค: เผ่าฮิเนโครามีเวลาตีความสารคลุมเครืออยู่มากมายเราไม่มีเวลาแบบนั้น เราอยูใ่นโลกความจริงที่ต้องสู้หรือตาย เท่านั้นยังไงก็ตาม... ข้าไม่อยากรู้ว่าเจ้าไปพูดคุยกับพระมารดาแห่ง ความตายได้ยังไงกัน

Warrior: ไคมาน่า! เจ้ารอดมาได้ยังไงกัน?

Witch: แกยังมีสติอยู่เรอะ? อย่าบอกนะว่า{สมุนไพรกับแร่}ของเจ้ามัน ช่วยได้จริงๆ

ไคมาน่า: ใช่! แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้นานสักเท่าไรแต่ตอนนี้... หยุดยั้งทาวาไคด้วย เขาหลงผิดไปแล้ว!

Warrior: ข้าจะทำในสิ่งที่จำเป็น หาที่ปลอดภัย ซ่อนตัวเสีย

Witch: โอ้ ข้าจะจัดการ{มัน}แน่ อย่าเพิ่งตายไปก่อนล่ะ

ไคมาน่า: ข้าจะทำเช่นนั้น ไปเถิด ไปช่วยกลุ่มชนของเรา

ไคมาน่า: อา! เจ้าได้ครีบมาจากฉลามยักษ์แล้ว! ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง! ข้าจะรีบจัดการโดยพลัน มาดูกันว่าเราจะได้อะไรกันบ้างบรรพชนยิ้มให้กับเจ้าในวันนี้นะ! อู้ ฮะฮ่า!

ไคมาน่า: ข้าชื่อไคมาน่านะ! เรายินดีต้อนรับเจ้า แต่... อย่าเข้าไปลึกกว่า นั้น! ข้างในนั้นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของกลุ่มชนเราหากว่ากันตามวิถีแล้ว คนหน้าใหม่จะเข้ามาได้ด้วยการร้องเพลง ทักทายของเผ่าเรานะ!ข้า... มั่นใจว่าเจ้าไม่รู้จักเพลงนั้นเป็นแน่

Warrior: ข้าพอรู้จักเพลงอยู่บ้าง... แต่ไม่ใช่เพลงนั้น

Witch: เพลงเหรอ? ข้าร้องได้นะ ข้า... แต่ไม่อยากร้องเฉยๆ

Sorceress: ใช่ สตรีผู้เล่าขาน จริงอยู่ที่ข้าไม่รู้จักเพลงของเจ้า

Monk: แน่นอน ข้ามิใช่นักร้องแต่ประการใด

Ranger: ก็ได้ ข้าจะไปตามทางของข้าก็แล้วกัน

Huntress: ข้ารู้เพลงมามากมาย น่าเสียดายที่มิใช่เพลงของเจ้า

Mercenary: ข้าร้องเพลงพอได้บ้าง แต่ต้องดื่มสักแก้วสองแก้วก่อน...

ไคมาน่า: อะฮะฮะฮ่า! แหงล่ะ

ไคมาน่า: เป็นพรแก่เรานัก ขอบคุณมาก เอาละ... ข้าจะลองดูว่าทำอะไร กับมันได้บ้าง

ไคมาน่า: ถึงแม้เจ้าจะทำดีกับข้ามาก แต่อย่าอยู่ที่นี่{นานเกินไป}ล่ะ แขกที่ไม่ได้รับเชิญอาจทำให้ทาวาไคไม่สบอารมณ์เอาดื้อๆ...

ไคมาน่า: เดี๋ยว... เจ้าเอาอะไรมาน่ะ?นั่น... ครีบฉลาม? จากเกาะฟาคาปานูเรอะ?

Warrior: เจ้ารู้ด้วยรึ? มันมีประโยชน์ไหม?

Witch: เอ่อ... ใช่?

Sorceress: ใช่แล้ว มันมีประโยชน์เร้นลับรึ?

Ranger: ใช่ ข้าเจอมันมาจากที่นั่น

Huntress: ใช่แล้ว ทำไมรึ?

Monk: ใช่แล้วแล เจ้าต้องการมันรึ?

Mercenary: เอ่อ น่าจะใช้มั้ง มันสำคัญเรอะ?

ไคมาน่า: {วาลาโค}ทรงโปรด! ข้าไม่อยากจะเชื่อ ข้ากำลังหาอะไรสักอย่าง จากสัตว์ร้ายนั่นมาทำยาชุดถัดไปอยู่พอดีข้าทดลองอยู่ชั่ววัน... ชั่วคืน... น่ะ พยายามหายารักษาอยู่...

Warrior: ยารักษา?

Witch: ยารักษาเหรอ? แหงล่ะ... รักษาอะไรกัน?

Sorceress: ยารักษา? รักษาอาการป่วยใด?

Ranger: ยารักษารึ? สำหรับโรคอะไรกัน?

Huntress: ยารักษาอะไรกัน?

Monk: ยารักษา? รักษาอะไรฤา?

Mercenary: มีคนป่วยเหรอ?

ไคมาน่า: แหม... ก็ไข้โลหิตไง! ช่วงนี้มันคร่าชีวิตผู้คนของเราไปมากนัก...ข้าได้รับคำสั่งจากทาวาไค... ให้รักษามันให้ได้! งานเอาเรื่อง ใช่ไหมล่ะ หืม?ขอข้าเถอะนะ ข้ามีอะไรมาตอบแทนเจ้าด้วย!

ไคมาน่า: ทำไมเจ้าพูดเรื่องคิทาว่าอยู่ที่นี่? {ทูโคฮาม่า}ของเราเป็นคนที่ทิ้ง แผลเป็นไว้ให้กับมัน!

มาทิกิ: ไอ้พวกสาวกลัทธิที่ฆ่าล้างบางในโอริอาทไม่ใช่{นาคูรามาคอย} พวกมันเป็น... พวกที่ไม่พึงประสงค์

Warrior: เจ้าไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกเขารึ?

Witch: อ้างได้สะดวกดีนะ

Sorceress: อา ก็เหมือนพวกฟาริดัน

Ranger: ข้าไม่เข้าใจว่าแตกต่างกันยังไง

Huntress: พวกเขาถูกทอดทิ้ง? หรือขับไล่ไสส่งเล่า?

Monk: พวกเราไม่ได้มีหน้าที่ช่วยเหลือกันและกันรึ?

Mercenary: นี่เป็นเหตุที่พวกเจ้าไม่ปลดปล่อยพวกเขา

ทาวาไค: ลัทธิคิทาวาเติบใหญ่ดั่งเนื้องอก ในสมัยที่เรายอมให้วัฒนธรรม ของเราอ่อนแอคิทาวาคงจะกลืนกินโลกทั้งใบไปเป็นแน่ หากข้าอยู่ในวัยนั้น ข้า คงจะฆ่ามันไปด้วยตัวเองปล่อยให้พวกมันเน่าตาย ให้โลกลืมไป

Warrior: {ที่}ของเจ้าคืออะไรรึ?

ไคมาน่า: ข้าก็... เป็นโหร เป็นแม่ เป็นหมอ เป็นผู้ติดตาม...ข้ามีหน้าที่ในการรักษาเยียวยาไข้โลหิตที่ระบาดไปตามผู้คนของ เรามากขึ้นไปทุกทีข้ายังไม่เจอยารักษา... อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้ข้ายังหาสมุนไพร แร่ และ... สารอินทรีย์ที่ถูกต้องต่อไป

Warrior: สมุนไพรกับแร่จะรักษาไข้โลหิตให้หายขาดได้จริงๆ รึ?

Witch: สารอินทรีย์รึ? แกน่าจะไปศึกษาศาสตร์มืดแทนนะ

Sorceress: สมุนไพรกับแร่มีพลังเช่นนั้นจริงๆ หรือ?

Ranger: ข้าเคยเห็นของขวัญจากธรรมชาติมามากมาย แต่ยารักษา ไข้โลหิตเนี่ยนะ?

Huntress: เกาะเหล่านี้มีของพรรค์นั้นรึ?

Monk: มันจะได้ผล... จริงๆ หรือ?

Mercenary: ขอให้โชคดีกับเรื่องนั้นนะ

ไคมาน่า: อา! อย่าดูถูกดูแคลนยารักษาโรคที่โลกมีให้กับเราเลย!ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็เก็บความลับ ปิดบัง ความจริงเอาไว้บางอย่างเสมอน่ะเราจะต้องลองอะไรใหม่ๆ ไปเรื่อยๆ แล้วเราจะได้เห็นความจริง ผ่านแบบแผนที่เราพบเจอ!

ไคมาน่า: เราเรียนรู้กันไปตามกาลเวลา เรียนรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันน่ะ!ข้าอยากชวนเจ้ามาร่วมกับเรา กินดื่มกับเรา ให้เราได้เรียนรู้ เรื่องราวของเจ้าให้เจ้าได้เห็นอะไรมากไปกว่าที่ตาเห็นน่ะ พูดคุย... แบ่งปัน แต่ข้า เลือกไม่ได้นี่นา

Warrior: ข้าหวังอยู่ว่าจะได้พบกับผู้คนในกลุ่มชนของข้า ให้ข้าเข้าไปได้ ไหม?

Witch: ไม่ว่ายังไงข้าก็ขอผ่านนะ ข้าไม่ชอบ... สุงสิงกับผู้คนนัก

Sorceress: ข้าไม่มีทางขอให้เจ้าละเมิดประเพณีเป็นอันขาด

Ranger: ก็ได้ ข้าไม่อยากเข้าไปตั้งแต่แรก

Huntress: เจ้ามิอาจให้ข้าเข้าไปได้รึ?

Monk: ข้าเข้าใจดี นี่ไม่ใช่กาลอันควร

Mercenary: เอาน่า แค่ไปหาแป๊บนึงไม่ได้เรอะ?

ไคมาน่า: ข้าเป็นแค่... หมอยาสามัญ ข้ารู้จักที่ของตัวเองน่ะ!

ไคมาน่า: อา นามาคานุยอยู่รอบตัวเรา น่านน้ำ วิถี คารุย นาคานูเป็น บ้านเรา แต่นามาคานุยเป็นจิตใจของเราน่ะ

Warrior: งั้นนามาคานุยก็... ไม่ใช่สถานที่รึ?

Witch: ข้าไม่เข้าใจความหมายอะไรพวกนั้นเลย นามาคานุยอยู่ที่ไหน?

Sorceress: ทำให้ข้านึกถึงวาสตีรีเลย

Ranger: ข้าว่าข้าเข้าใจละ

Huntress: เหมือนว่าเจ้าก็พอมีพระวิญญาณอยู่เช่นกัน

Monk: ข้าเองก็มีความรู้สึกเช่นนี้ในแบบของข้าเช่นกัน

Mercenary: เอ่อ... อะไรนะ?

มาทิกิ: ปกติ... เราเป็นกลุ่มชนเร่ร่อน เราพักที่นี่มานานเกินไปแล้วนามาคานุยเป็นถิ่นที่ใดก็ตาม{นาคูรามารอย}เรียกว่าเป็นบ้าน

ทาวาไค: เราปกป้อง คุ้มครองแผ่นดิน แล้วมันก็ตอบแทนเราเราป้องกันมันด้วยเลือดและขวาน เรากวาดล้างสิ่งที่ไม่ควรอยู่ สิ่งที่เป็นมลทิน แล้วเราก็เดินทางต่อไปสักวันหนึ่งเผ่าอื่นจะเข้ามาเจอกับแผ่นดินที่ไม่แปดเปื้อน เราทำเช่นนี้เพื่อให้มีสิ่งดีๆ รอเราอยู่ในวันที่เราย้ายถิ่นฐานเช่น กัน

ไคมาน่า: ใช่! วิถีก็งามเช่นนี้ พอมองแบบนี้ เผ่าทั้งหลายก็เป็นหนึ่งเดียว!

ไคมาน่า: แต่... เจ้าอาจมีประโยชน์ก็เป็นได้นะ?

ไคมาน่า: หืม... สงสัยอยู่ว่าเจ้าจะช่วยอะไรข้าได้ไหมนะ?

ไคมาน่า: ข้ากำลังทำยาใหม่อยู่... เป็นการทดลองใหม่ ยาสูตรใหม่น่ะ ฮ่า!แต่ข้ากำลังหาวัตถุดิบใหม่ แต่มันต้องอาศัย... ความกล้าหาญ ในการเสาะแสวงเดินทางไปที่เกาะฟาคาปานู หาฉลามยักษ์ แล้ว... ดูว่าเจ้า... เก็บ อะไรมาได้... แล้วเอามันกลับมาที่น่แล้วข้าจะลองดูว่าทำอะไรกับมันได้บ้าง!

Warrior: เจ้าจะเอาไปใช้ทำอะไรรึ?

Witch: แล้วทำไมข้าต้องไปทำอะไรแบบนั้นด้วยเล่า?

Sorceress: ข้าไม่เคยรู้จักสิ่งมีชีวิตเช่นนี้มาก่อน มันมีประโยชน์ใดรึ?

Ranger: แล้วฉลามมีประโยชน์อะไรน่ะ?

Huntress: ให้ข้าล่าก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ได้อะไรเล่า?

Monk: เหตุใดข้าถึงต้องแสวงหาฉลามเล่า?

Mercenary: นี่มันงานใหม่นะ ไม่เคยสู้ฉลามมาก่อน งานคืออะไรนะ?

ไคมาน่า: ไข้โลหิต... ทาวาไคยืนกรานให้เรายุติโรคนี้ให้จงได้น่ะ นั่นเป็นงาน สำคัญของข้าว่ากันว่า... ฉลามยักษ์เกาะฟาคาปานูมีเลือดที่ไม่เหมือนใคร อย่าง น้อยข้าก็ควรจะลองดูบ้าง!

ไคมาน่า: ทูโคฮาม่าทรงได้ยินเขา... ได้ยินเขาร้องขอการชี้นำน่ะ!แล้ว... ทูโคฮาม่าทรงมองเห็นเขา แสดงให้เขาได้เห็น 'วิถี'เราไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาตั้งแต่ยุคสมัยอะโคยาเลย! แล้ว... ข้าจะมีสิทธิ์อะไรไปสงสัยท่านผู้นำของเราเล่า?

Warrior: ภาวะผู้นำควรขึ้นอยู่กับลักษณะการตัดสินใจของคนคนหนึ่งนา

Witch: ได้ยินมาว่าทูโคฮาม่าตายไปแล้ว มันดูแปลกๆ สำหรับข้านะ

Sorceress: คนที่มีศักยภาพควรเป็นผู้นำ มันเป็นหน้าที่และสิทธิ์โดย ชอบธรรม

Ranger: ข้าไม่เคยชอบผู้มีอำนาจอยู่แล้ว ข้าทำแค่เรื่องที่ถูกต้องเท่านั้น

Huntress: ตราบใดที่เขาทำให้อะไรๆ มันถูกต้อง มันก็ต้องทำถึงขั้นนั้น

Monk: คำถามนำไปสู่ความแคลงใจ ความแคลงใจอาจเป็นภัยถึงตาย เขาย่อมต้องทำในสิ่งที่เขาเชื่อว่าถูกต้อง

Mercenary: ข้าแค่ทำตามคำสั่งจนกว่าคนถัดไปจะเป็นคนนำ ข้าไม่อาศัย... ศีลธรรม

ไคมาน่า: ผิดชอบชั่วดี แล้วก็ทั้งหมดทั้งมวลระหว่างของแบบนั้นน่ะนะ! รู้ได้ยาก หาได้ยาก เรียนรู้... ก็ยาก