มาทิกิ: เวลาที่เราพูดถึงบรรพชนและปัญญาของพวกเขา มันไม่ใช่เป็น การพูดในเชิงบทกวีเท่านั้นชาวคารุยทุกคนตั้งแต่ยุคสมัยของทูโคฮาม่ายังอยู่ที่นี่ อยู่ใน โถงแห่งผู้วายชนม์คำแนะนำและคำปรึกษาของเราที่นี่เป็นสิ่งที่ให้ความแข็งแกร่ง กับเราได้ดีที่สุด

Warrior: ผู้เฒ่า... บอกข้าหน่อย ข้ามีบรรพชนอยู่ที่นี่ไหม?

มาทิกิ: แน่นอน เจ้ารู้ชื่อพวกเขาไหม? รู้จักเพลงของพวกเขาไหม?

Warrior: ข้า... ไม่รู้เลย

มาทิกิ: ข้าเสียใจด้วยนะเด็กน้อย แต่ที่นี่มีวิญญาณเหนือคณานับหากไม่มีชื่อไม่มีเผ่า เราก็ไม่อาจตามหาพวกเขาได้ พวกเขาจำ หน้าเจ้าได้บ้างไหม?

Warrior: ไม่เลย ข้าพลัดหลงไปตั้งแต่ยังเด็ก

มาทิกิ: โชคร้ายยิ่งนัก ข้าเห็นอกเห็นใจเจ้ามากหากหมดช่วงเวลาที่มีปัญหาเมื่อไร... ข้าจะลองไปถามไถ่ให้เจ้านะ

Witch: ข้าประมาทพวกคารุยเกินไป ศาสตร์ผีมันหยั่งรากลึกเข้าไปใน วัฒนธรรมของแก

Sorceress: เรามีอะไรแบบนี้เหมือนกัน {บาร์ย่า} แต่ไม่ได้มีในระดับนี้แน่ๆเราใช้มันเพื่อลงโทษอาชญากรเป็นหลัก...

มาทิกิ: ศาสตร์ผีอะไรกัน? ข้า... ไม่รู้เรื่องนั้นเลย

มาทิกิ: นี่ไม่ใช่ที่ลงโทษ... มันเป็นความกรุณาต่างหาก!

มาทิกิ: ที่นี่เป็นธรรมชาติของหมู่เรา

มาทิกิ: เสียงหนึ่งที่พูดแทนกลุ่มชนของเจ้ารึ? มันไม่น่าเข้ากับคารุยได้ เลยนา...

มาทิกิ: ใช่ คำสอนจะไม่สูญหายไปหากครูยังยืนยง!

มาทิกิ: มันเป็นความคิดที่น่าฉงน แต่... เจ้าก็มุ่งเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ได้ อยู่ตลอดไปได้นะ!

มาทิกิ: ยังไงก็ตาม ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้มัน{ซับซ้อนนัก} แต่วิถีนี้ถูกสร้างขึ้น มาเนิ่นนานก่อนยุคสมัยข้าบางทีมันก็เป็น... อย่างที่เป็นนั่นแหละ

Warrior: คนคนหนึ่งจะเป็นผู้เฒ่าได้ยังไงเล่า?

Witch: แกแค่มีอายุถึงวัยอันควร หรือต้องทำพิธีอะไรถึงจะได้เป็นผู้เฒ่า ขึ้นมาล่ะ?

Sorceress: ตำแหน่งผู้เฒ่าของเจ้ามีหน้าที่พิเศษรึ? คนคนหนึ่งจะมีตำแหน่ง แบบนี้ได้ยังไงกัน?

Ranger: บอกข้าหน่อย เจ้าเป็นผู้เฒ่าได้ยังไงกัน?

Huntress: พวกเรามีผู้เฒ่าเช่นกัน เจ้าเป็นผู้เฒ่าได้เยี่ยงไร?

Monk: ทำไมพวกเขาถึงเรียกเจ้าว่าผู้เฒ่ารึ? มันเป็นตำแหน่งหรือ? เจ้า ได้ตำแหน่งนี้มาได้อย่างไรกัน?

Mercenary: ผู้เฒ่านี่เป็นตำแหน่งรึ? เจ้าไต่เต้าขึ้นไปรับตำแหน่งนี้เหรอ?

มาทิกิ: การเป็นผู้เฒ่ารึ... หืม ถามได้ดี

ไคมาน่า: ก็แค่ต้องแก่... แล้วไม่ตายไปก่อนก็พอ

ทาวาไค: เอาน่าไคมาน่า ตำแหน่งนี้ต้องอาศัยปัญญาด้วยนา

มาทิกิ: ใช่! ข้ามี{ทั้งหมด}นั่นแหละ

ไคมาน่า: ข้าล้อเล่นน่ะ มาทิกิเป็นผู้เฒ่าในยามที่ชายฝั่งเหล่านี้ประสบกับ ไข้โลหิตที่หนักหนาไปกว่าที่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเขาทุ่มเทสุดตัว ถวายตัวอย่างเต็มที่โดยไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย น่ะข้าก็ยังไม่รู้เลยว่าเขารอดมาได้ยังไงแต่หลายต่อหลายคนคงจะไม่รอดหากเขาไม่ได้กล้าขนาดนั้น... และก็... ฉลาดขนาดนั้น

มาทิกิ: เจ้าให้เกียรติข้านัก ไคมาน่า

ไคมาน่า: ใช่ สมเกียรติแล้ว

มาโครู: เจ้าอยากให้ข้าพาเขาไปที่สถานศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของชาวคารุย เรอะ? หัวเจ้ากระทบกระเทือนรึไง?

มาทิกิ: เชื่อข้าเถอะ วีรชนคนนี้... เป็นคนพิเศษนัก เขาควรได้รับโอกาส ในการพิสูจน์ตนต่อหน้าบรรพชนของเรา

มาโครู: ถ้าทาวาไครู้ เขาได้หัวเสียเอาแน่...

มาทิกิ: ถ้าเป็นเรื่องนี้ ให้เขาได้รู้แค่เรื่องที่ควรรู้ก็พอ

มาโครู: ก็ได้ แต่จบงานนี้ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่นาคานู

มาทิกิ: ได้ ได้... แบบนั้นก็ได้

มาทิกิ: อา มาโครู! ดีที่ได้เจอเจ้านะ

มาโครู: มาทิกิ! เจ้ายังมีชีวิตอยู่! ได้ข่าวมาว่าเจ้าหายตัวไป

มาทิกิ: ใช่ พวกเขาบอกข้าว่าข้าแก่เกินกว่าที่จะเอาเรือแคนนูออกมา... พวกเขาคงคิดถูกแล้วละ

Warrior: จากแคนนูสู่กรง เกิดอะไรขึ้นมาล่ะ?

Witch: แกออกเรือแคนนู... แล้ว{โผล่ไปที่นั่น}น่ะนะ?

มาทิกิ: เรื่องเล่านี้มันน่าดูนัก......ตอนนั้นข้าอ่อนแอด้วย ข้ายอมรับตอนที่หมอกบดบังน่านน้ำ... ข้าน่าจะรู้ว่าสิ่งที่ข้าเห็นไม่เป็นจริง!แต่เธออยู่ตรงนั้น {ราคาน่า}ของข้า อ่อนหวานและแข็งแกร่ง เหมือนกับวันที่เราเจอกันครั้งแรกเธอพายผ่านหมอกนั่น แล้วข้าก็ไล่ตามเธอไปราวกับว่าเธอยังมี ชีวิตอยู่! เหมือนกับว่าเรายังเด็กอยู่แล้วก็... โครม! รู้ตัวอีกที... เนื้อตัวข้าก็เปียกไปหมด แล้วก็นั่ง คุดคู้อยู่ในกรงนั่นแหละ

มาโครู: โชคดีที่ผู้อุปถัมภ์ของเรามาที่นี่ได้ทันเวลา

มาทิกิ: ใช่แล้วละ! พูดถึงเรื่องนั้น...มีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ข้าสัญญาไว้กับวีรชนคนนี้...

มาโครู: อยู่ๆ ก็สังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า

มาทิกิ: เอาแผนที่มาให้ข้าูหน่อย มาโครู มีที่นึงที่ข้าอยากพาเพื่อนของ เราไปในยามทีเขาสะดวก

มาทิกิ: ใช่... ตรงนั้นแหละ ดวงตาแห่งฮิเนโครา ทางผ่าน... ไปยังโถง แห่งผู้วายชนม์!

มาทิกิ: ฮิโนโครา... ทรงตรัสแล้ว เจ้าคู่ควร! พิสูจน์ตนต่อบรรพชนของ เราในสิ่งที่ข้าเชื่อว่าเป็นจริงเสีย

Warrior: เดี๋ยว... ข้าตายแล้วเหรอ?

Witch: หา... เกิดอะไรขึ้น? ข้าตายไปแล้วเหรอ?

Sorceress: ทำไมข้าถึงนอนอยู่บนพื้น!?

Monk: ข้า... ตายแล้วใช่ไหม?

Ranger: เกิดอะไรขึ้น? ทำไมร่างข้า{อยู่ตรงนั้น}?

มาทิกิ: โอ้... ในแง่นึง... ใช่ เจ้าตายแล้ว แต่อย่าไ้ด้กังวลไป พระมารดา แห่งความตายทรงรับเจ้าเอาไว้

มาทิกิ: ว่ากันง่ายๆ... เจ้าตายแล้ว แต่อย่างได้กังวลไป พระมารดาแห่ง ความตายทรงรับเจ้าเอาไว้

มาทิกิ: ร่างกายเจ้าจะปลอดภัยอยู่ที่นี่ ในยามที่วิญญาณเจ้าเคลื่อนไป เบื้องหน้าเพื่อพิสูจน์ตนต่อบรรพชนของเรา

Warrior: น่าจะบอกข้าก่อนว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้!

Witch: อีกฟากฝั่งของความตายเป็นเช่นนี้นี่เอง...

Sorceress: มาทิกิ... เจ้าควรบอกข้าแต่แรกว่าข้าจะตายนะ

Monk: ความตายมิใช่ประสบการณ์ที่น่าหวาดหวั่นอย่างที่คิด

Ranger: ข้าไม่คิดฝันว่าจะตายขึ้นมา

Huntress: เลือกอะไรมิได้นอกจากเชื่อในฮิเนโครากระมัง

Mercenary: ข้าควรโกรธเจ้านะ... แต่การตายก็ไม่แย่อะไรนี่นา เหมือนน้ำหนัก ข้าจะลดไปหน่อยนึง

มาทิกิ: ข้าไม่อยากเจ้ากังวลเรื่องนั้นน่ะ!

มาทิกิ: ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ?

มาทิกิ: หืม... ใช่ ข้าควรบอกอยู่ ทำไงได้ล่ะ!

มาทิกิ: เซอร์ไพรส์! เฮะเฮ่

มาทิกิ: ท่านจะดูแลวิญญาณเจ้าเอง ไม่ต้องห่วง

มาทิกิ: มันช่วยให้สบายกายสบายใจจริงๆ ใช่ไหมล่ะ?

มาทิกิ: ฮ่า! ใช่ เดินเหินได้เร็วขึ้นด้วยใช่ไหม?

นาวาลี: เจ้าเข้าไปได้ เราจะจับตาดูเสมอ

มาทิกิ: เราเรียกที่นี่ว่า... ดวงตาแห่งฮิเนโครา ในชั้นล่างนี้เป็นถิ่นที่ ฮิเนโคราทรงพำนักอยู่พระมารดาแห่งความตายท่านทรงเห็นทางเลือกที่เราเลือก... และมองการณ์ไกลไปยังเส้นทางเบื้องหน้าได้เอาละ เธอคนนี้... เธอคือนาวาลี เธอเป็นภาษก ผู้พร่ำวัจนะแห่ง เจตนารมณ์ของฮิเนโคราโอ้! บนไหล่เธอนั่น... นั่นคือยามา เขาเป็นเด็กดี

Warrior: เป็นเกียรตินักที่ข้าได้พบเจ้า นาวาลี และยามา

Witch: สวัสดีภาษก ข้าอยากพบกับเทพีของแกใจจะขาด อ้อ สวัสดีนะ เจ้าลิง

Sorceress: อรุณสวัสดิ์นาวาลี สวัสดียามา

Monk: เจ้าเป็นผู้ที่น่าฉงนนัก นาวาลี ข้ามีความใคร่รู้เกี่ยวกับนายของ เจ้าแล้ว และ... สวัสดี เจ้าวานร

Ranger: สวัสดีนะนาวาลีและยามา ถ้าข้ามีโอกาส ข้าอยากตั้งตารอถาม... เรื่องส่วนตัวกับฮิเนโคราสักหน่อย

Huntress: พระวิญญาณทรงเฝ้ามองเจ้า นาวาลี เจ้าลิงด้วย

Mercenary: ยินดีที่ได้พบกับเจ้านะนาวาลี อีกอย่าง ลิงเท่ดี

นาวาลี: เรื่องชัยชนะของเจ้าที่ผู้เฒ่าเล่าขานนั้นเป็นที่ยินดีนัก เขาออก เสียงให้กับเจ้า... แต่มันยังไม่เพียงพอสักเท่าไร...พระมารดาแห่งความตายทรงเป็นผู้ตัดสินใจว่าเจ้าจะมีสิทธิ์ เข้าไปหรือไม่ก้าวมาข้างหน้า มองเข้าไปในอ่างนั้น ฮิเนโคราจะมองเห็นเจ้ามองเห็นทุกอย่างของเจ้า

มาทิกิ: แต่ละเผ่าต่างมีเรื่องราวเกี่ยวกับยุคสิ้นสลายเป็นของตัวเอง ทั้งนั้นบ้างเรียกว่าเป็นมหาเพลิง หรือศตวรรษเหือดแห้ง ผู้อื่นเรียกว่า ฤดูหนาวไร้ที่สิ้นเรื่องเล่าขานทั้งหลายต่างแฝงไปด้วยความจริงทั้งสิ้น กาลครั้ง หนึ่งเคยมียุคสมัยโบราณแห่งความสยดสยองและอดอยากทว่าในปีที่มืดมนเหล่านั้น เทพเจ้าของเราต่างก้าวออกมาเป็น กลุ่มแรก ทูโคฮาม่า ฮิเนโครา ทาฟัว และองค์อื่นๆ

Warrior: ก่อนหน้านั้นชาวคารุยไม่เคยมีเทพมาก่อนเหรอ?

Witch: เทพเจ้าของแกปรากฏตัวตอนนั้น{ทุกองค์}เลยรึ? ก่อนหน้านี้ไม่มี องค์ไหนเลยรึไง?

มาทิกิ: ไม่เลย ประวัติศาสตร์ของเราเริ่มต้นตรงนั้นยุคสิ้นสลายทำลายล้างทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นบางที... พวกเราอาจไม่มีอะไร{ก่อนหน้านั้น}ก็เป็นได้ชาวคารุยปรากฏตัวออกมาจากภูเขาไฟนั่นตอนไหนนะลองไปถามฮิเนโคราดูสิ นาวาลี

นาวาลี: พระมารดาแห่งความตายจดจำได้เพียงความทรงจำของ พระองค์เท่านั้นประวัติศาสตร์เริ่มต้นเมื่อเทพเจ้าตั้งตนเป็นใหญ่ เพราะนั่นเป็น ช่วงเวลาที่ฮิเนโคราถือกำเนิด

มาทิกิ: หืม น่าฉงนงั้นจุดจบของกาลเวลาอย่างที่ท่าน ระลึกได้ก็เป็น... ความตายของท่านจริงๆ

นาวาลี: ใช่

มาทิกิ: โถงแห่งผู้วายชนม์เปิดรับผู้ที่คู่ควรและบุตรหลานของพวกเขาเรามาที่นี่เพื่อปรึกษาบรรพชนของเราในยามคับขัน

นาวาลี: บรรพชนของเจ้าดีใจที่ได้เห็นอนุชนรุ่นหลัง

มาทิกิ: ข้าดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องอุ่นใจไปเสียหมดเมื่อท้องฟ้าเป็นใจ เรามารับชมบททดสอบแห่งบรรพชนคนเป็นจะมองเห็นได้ชัดใต้แสงจันทร์เต็มดวงเท่านั้น

Warrior: แสงจันทร์น่ะรึ? ทำไมถึงต้องใช้แสงจันทร์ด้วย?

Witch: แสงจันทร์เต็มดวง? ลงมาลึกขนาดนี้น่ะนะ?

Sorceress: ทำไมกัน?

Huntress: ดวงจันทร์รึ? มันให้ผลเช่นไร?

Monk: เหตุใดแสงถึงส่องลงมายังเบื้องล่างนี้?

Mercenary: ทำไมถึงเป็นแบบนั้นหว่า?

มาทิกิ: คือแบบนี้... สายแร่คริสตัลยิ่งใหญ่นำแสงลงมาในบางคืนใน แต่ละปีวิญญาณนักรบจะปรากฏให้เห็นด้วยความสง่างามของลานี ฮัว

นาวาลี: มันเป็นของขวัญจากเทพีที่ไม่อาจอยู่กับเราได้ด้วยตนเอง

มาทิกิ: ดีใจนักที่ได้เห็นมาโครูกับคานูอีกครั้ง... มันผ่านมาพักนึงแล้ว

Warrior: ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้ามาล่ะ?

Witch: ข้าเข้าใจว่าที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเขา

Sorceress: พวกเขาถูกหวงห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่รึ?

Ranger: พวกเขามีสิทธิ์กลับมาที่นี่ด้วยรึ?

Huntress: อะไรกันไม่ให้พวกเขาเข้ามารึ?

Monk: นานเกินไปรึ? น่าสงสัยนักว่ามีเหตุใดให้พวกเขาไม่มาเยือน

Mercenary: พวกเขามีสิทธิ์มาเยือนไหม?

มาทิกิ: เราไม่ได้หยุดพวกเขาไว้น่ะ

ทาวาไค: ใช่ เราไม่ได้หยุดพวกเขาไว้ พวกเขาเลือกที่จะไม่กลับมาเอง

ไคมาน่า: แต่นั่นไม่ใช่เรื่องทั้งหมดใช่ไหมล่ะ?พวกเขาออกไปจากเผ่า รับภาระนั้นไปเขารู้ว่าเจ้ามีจิตใจเช่นไร ทาวาไค

มาทิกิ: ใช่ ถึงแม้พวกเขาจะ{รู้}ว่าพวกเขากลับมาได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่า พวกเขา{รู้สึก}ว่าพวกเขากลับมาได้จริงๆ

ทาวาไค: มันเป็นทางเลือกของพวกเขา พวกเขาก็เลือกไปแล้ว

ไคมาน่า: ใช่ เลือกไปแล้ว สำหรับตอนนี้น่ะ

มาทิกิ: ทาลาโมอานา! โอ้... เจ้าเป็นพวกเราแต่มาจากต่างถิ่น หืม

Warrior: ใช่ เกิดเป็นคนคารุย ถูกค้าขายเป็นทรัพย์ แล้วก็ถูกทิ้งไว้ให้ กระแสน้ำซัดมายังชายฝั่ง แล้วก็... ถูกเลี้ยงมาเป็นคนเอโซไมต์

มาทิกิ: เจ้าใช้ชีวิตมาหลายชีวิต จริงอยู่ที่ลำบากนัก แต่บัดนี้... ผิวเจ้า หนากว่าคนส่วนใหญ่

Warrior: แผลเป็นบางอย่างไม่มีวันหายสนิท

มาทิกิ: ยังไงก็ตาม... ในวันนี้ การกระทำของเจ้าได้ให้เกียรติกับผู้เฒ่า แห่งเผ่าทูโคฮาม่าแล้วข้าชื่อมาทิกิ ข้าควรขอบคุณ เจ้านัก

Warrior: เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก มาทิกิ ข้าดีใจนักที่มาช่วยเจ้าที่นี่ได้ ทันเวลา

มาทิกิ: แถมยังถ่อมตัวด้วย! หืม... ข้าควรจะขอบคุณเจ้า ให้เกียรติเจ้า ในวิธีที่ดีที่สุดที่ข้าทำได้ข้าขอประทานพรจากบรรพชนของเรา พวกเขารู้จักคุณค่า ที่แท้จริงของนักรบเป็นแน่!

มาทิกิ: ทาลาโมอานานะแม่สาว! เจ้าเดินทางมาไกลใช่ไหมล่ะ!

Witch: แกก็ดูร่าเริงอยู่นะ ทั้งที่เกือบโดนเขมือบไปทั้งเป็น

มาทิกิ: อา ใช่... แค่เกือบน่ะ! เหมือนว่าชีวิตของตาเฒ่ามาทิกิคนนี้ยังมี อะไรให้ทำอีกเยอะ ก่อนที่จะถูกเรียกตัวไปยังโถงแห่งผู้วายชนม์

Witch: โถงแห่งผู้วายชนม์รึ? โอเค ข้าสนใจละ

มาทิกิ: คือแบบนี้ ข้าเป็นผู้เฒ่าเผ่าทูโคฮาม่า ข้าพอมีอะไรให้กับเจ้า...ข้าจะให้เกียรติกับเจ้าในวิธีที่ดีที่สุดที่ข้าทำได้นะคุณผู้หญิง ข้า ขอประทานพรจากบรรพชนของเรา!พวกเขาย่อมรู้ว่าคนคนหนึ่งคู่ควรกับเกียรติของพวกเขา และ เจ้าก็มีพละกำลังอยู่ในตัวไม่ใช่น้อย

มาทิกิ: ทาลาโมอานา สตรีผู้เล่าขาน! ผ่านมาตั้งหลายต่อหลายปีแล้ว ที่ตาเฒ่ามาทิกิคนนี้ได้เห็นพวกเจ้าตัวเป็นๆ!

Sorceress: ไม่ใช่สตรีผู้เล่าขานเสียทีเดียว แต่ก็... คาดเดาได้ดี สวัสดีเช่นกัน มาทิกิ

มาทิกิ: อะไรๆ ก็มีเรื่องราวมากไปกว่าที่เห็นอยู่เสมอ ข้ารู้มาก่อนที่จะได้ เป็นผู้เฒ่าแห่งเผ่าทูโคฮาม่าเอาละ... ข้าจะให้เกียรติกับเจ้าในวิธีที่ดีที่สุดที่ข้าทำได้ ข้าขอ ประทานพรจากบรรพชนของเรา!หากเจ้าคู่ควร พวกเขาจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเจ้า... และยิ่ง ไปกว่านั้น มันหลักแหลมมากเลยละ

มาทิกิ: ทาลาโมอานา พ่อหนุ่ม! เจ้าแสดงออกได้น่าชมนัก

Monk: งั้น... เหมือนว่าการแสดงนั้นจะช่วยชีวิตเจ้าไว้กระมัง

มาทิกิ: จริงแท้แน่นอน! ข้าชื่อมาทิกิ เป็นผู้เฒ่าแห่งเผ่าทูโคฮาม่า ข้า ขอขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้

Monk: ข้าน้อมรับคำขอบคุณของเจ้า

มาทิกิ: โอ้ อย่าเลย! ข้าต้องตอบแทนบุญคุณนี้ ข้าจะให้เกียรติกับเจ้าใน วิธีที่ดีที่สุดที่ข้าทำได้...ด้วยการประทานพรจากบรรพชนของเรา! พิสูจน์ตัวเองให้ พวกเขาเห็นแล้วแสดงความเกรียงไกรให้เป็นที่ประจักษ์เสีย

Monk: ข้าไม่คุ้นเคยกับประเพณีคารุยนัก เบิกปัญญาแก่ข้าด้วยเถิด

มาทิกิ: ทาลาโมอานา คนแปลกหน้า! ตาข้ามองเจ้าแทบไม่ทันเลย ไม่ธรรมดาจริงๆ!

Ranger: เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว รีบไปเถิด

มาทิกิ: โอ้ เดี๋ยวก่อน ข้าต้องขอบคุณเจ้าก่อน ในฐานะผู้เฒ่าแห่งเผ่า ทูโคฮาม่า ข้าพอมีอะไรอยู่บ้าง...

Ranger: ข้าขอร้องละ มันไม่จำเป็นเลย... ข้าไปตามทางของข้าแล้วเจ้าก็ ไม่ต้องมา...

มาทิกิ: เจ้าจะมีโอกาสได้รับพรจากบรรพชนของเรานะ!

Ranger: แต่ข้าไม่อยาก...

มาทิกิ: ใช่! มันเป็นของรางวัลที่เหมาะสมจริงๆ

Ranger: คงจะเลี่ยงเรื่องนี้ไม่ได้สินะ ว่ามา

มาทิกิ: ข้าตาฝาดไปรึ? นี่เป็นชาวแอสเมรีอยู่ตรงหน้าข้ารึ?

Huntress: ดวงตาเจ้าเผยความจริง

มาทิกิ: โห เป็นบุญตาแก่ๆ ของมาทิกินัก ในฐานะผู้เฒ่าแห่งเผ่า ทูโคฮาม่า ยิ่งแก่ก็ยิ่งมีโอกาสพบเรื่องประหลาดใจได้น้อยลง ไปทุกที

Huntress: ผู้เฒ่ารึ? ข้ามีเกียรตินักที่ได้พบกับเจ้า มีเกียรติมากนักที่ได้ ช่วยชีวิตเจ้าไว้

มาทิกิ: อา ความสง่างามของชาวแอสเมรี ไม่ใช่เรื่องที่คนพูดถึงกัน บ่อยนัก แต่กลุ่มชนของเจ้ากับข้ามีอะไรที่คล้ายกันอยู่มากมายบัดนี้... ข้าต้องขอบคุณสิ่งที่เจ้าทำลงไปในวันนี้

Huntress: ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นเลยนา...

มาทิกิ: เจ้าจะมีโอกาสได้รับพรจากบรรพชนของเรา!แสดงฝีมือให้พวกเขาได้เห็น อย่างที่เจ้าแสดงให้ข้าได้เห็นใน วันนี้

มาทิกิ: ทาลาโมอานา เจ้าคนนอก! ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้ามีกำพืดมาจากไหน... หืม...

Mercenary: แค่ออกมาทำอะไรที่ทำได้น่ะ ข้ามาจากไหนก็ไม่สำคัญหรอก

มาทิกิ: ก็จริง ตาเฒ่ามาทิกิคนนี้อดสงสัยไม่ได้ ข้าเป็นผู้เฒ่าเผ่าทูโคฮาม่ามาหลายต่อหลายปี ไม่ค่อยได้เจอ เรื่องที่คิดไม่ตกขนาดนี้

Mercenary: ผู้เฒ่าเรอะ? ทาวาไคคงจะดีใจถ้าเจ้ากลับไปได้ครบ 32 นะ...

มาทิกิ: โอ้ ใช่ ข้าว่าหัวหน้าเผ่าก็กังวลอยู่บ้าง แต่ก่อนอื่น...

มาทิกิ: ข้าขอขอบคุณที่เจ้าทำดีในวันนี้ เจ้าให้เกียรติข้า ข้าต้องให้ เกียรติเจ้าเช่นกันข้าจะให้โอกาสเจ้าได้รับพรจากบรรพชนของเรา!แสดงศักยภาพของเจ้าให้พวกเขาเห็นเสีย พวกเขาจะได้เห็น ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า

Mercenary: เอ่อ... หวังว่าพวกเขาจะไม่ได้เห็นมากเกินไป

มาทิกิ: เรากลับเรือเจ้ากันไปก่อนเถิด ข้าจะเผยเส้นทางไปยังสถาน ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในหมู่เรา... ดวงตาแห่งฮิเนโคราที่นั่น... ข้าจะเป็นตัวแทนที่จะพูดให้เจ้าเข้าไปยังโถงแห่งผู้ วายชนม์ เจ้าจะถูกทดสอบ แต่จะได้รับรางวัลเช่นกัน

มาทิกิ: ในที่สุด... เจ้าทำได้! ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ ข้ารู้ว่า... เจ้าทำได้ แน่

Warrior: มันช่างโล่งอกนัก เป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้พบกับฮิเนโครา

Witch: แม่เฒ่านั่นมีพลังจริงๆ ข้าอยากไปสอบถามเธอเข้าสักวัน

Sorceress: ฮิเนโครา... เป็นสตรีผู้เล่าขานตัวจริงในโลกนี้และโลกหน้า มันทำให้ข้า... ต้อยต่ำนัก

Ranger: ข้าเข้าใจแล้ว ข้าเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ ฮิเนโครา เผยให้ข้าเห็นแล้ว

Huntress: มหัศจรรย์นัก เหมือนราวกับว่า... พระวิญญาณทรงรู้ว่าข้าจัก ไปอยู่ที่นั่น ไปพบกับเธอ

Monk: เรื่องนี้เป็นพรหมลิขิตของข้า การได้อยู่ที่นี่ เป็นสักขีพยานต่อ สิ่งที่ข้าได้พบเห็น บัดนี้ข้ามั่นใจในเรื่องนั้นแล้ว

Mercenary: ไม่ค่อยมีอะไรที่ทำให้ข้าทึ่งได้อีกแล้ว แต่ท่านฮิเนโครา... เป็นผู้ที่ ควรค่าแก่ศรัทธานัก

มาทิกิ: อา ใช่ พระมารดาแห่งความตายนั้นอัศจรรย์นัก ข้าหวังว่าเจ้า ดีใจที่ได้ใช้เวลาอยู่ที่นี่...และได้เรียนรู้อะไรเล็กๆ น้อยๆ ไประหว่างทางข้าจะรอดูความสำเร็จครั้งถัดไปของเจ้า

มาทิกิ: ในที่สุด... เจ้าทำได้! ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ ข้ารู้ว่า... เจ้าทำได้ แน่ ข้าภูมิใจในตัวเจ้ามาก!

ทาวาไค: ทำอะไร?

มาทิกิ: โอ้... ไม่สำคัญหรอก ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร ฮ่า

มาทิกิ: เมื่อถึงจุดจบของชีวิตเรา ฮิเนโคราทรงรับ{นาคูรามาคอย}เอาไว้ ในอ้อมอกของเธอ

นาวาลี: ความตายมิใช่จุดจบ โถงแห่งผู้วายชนม์เป็นเพียงที่พักแรกใน การเดินทางอันเนิ่นนาน

Warrior: เดินทางรึ? ไปที่ใดกัน?

Witch: บอกข้ามาสิว่าแกรู้อะไรเรื่องความตายบ้าง สหายร่วมศาสตร์

Sorceress: ที่พักแรกรึ? หลังจากนั้นมีอะไรเล่า?

Ranger: ที่ว่า 'ที่พักแรก' ของเจ้านี่มันขัดขวางการเดินทางตาม ธรรมชาติอะไรเล่า?

Huntress: เจ้ามิได้กลับไปร่วมกับพระวิญญาณรึ? แล้วจากนั้นเป็นเช่นไร ต่อเล่า?

Monk: เจ้าเชื่อว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นรึ?

Mercenary: เดินทางไกลขนาดไหนล่ะ? ไกลกว่าทาร์ทัสเรอะ? รึว่าคาลเกอร์?

นาวาลี: นั่นไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์หรือเทพเจ้าองค์ใดควรรู้

มาทิกิ: อา ว่าง่ายๆ ว่าเราไม่มีทางรู้เลย ฮะฮะฮ่า!แต่อย่างน้อยโถงนี้ก็ช่วยให้เราอุ่นใจจากการดับสูญได้นะ

มาทิกิ: ตราบใดที่เจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าจะไม่ได้เห็นของแบบนี้แน่ๆนักรบเกรียงไกรแห่งประวัติศาสตร์ในหมู่เราอยู่ในสนามเดียวกัน ไม่มีการออมมือก็จะ จะออมมือไปทำไม พวกเขาตายไปแล้ว!

นาวาลี: บททดสอบนี้มิใช่กีฬา มันเป็นประเพณีศักดิ์สิทธิ์

มาทิกิ: มันเป็นทั้งคู่ไม่ได้รึ?เผ่าต่างๆ ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ ส่งเสียงให้กำลังใจวีรชนของ ตนเองเราเอาเนื้อกับเอลมาในงานนี้ เป็นคืนสังสรรค์เต็มที่เลยละ

นาวาลี: จริงอยู่ที่ชุมชนและการแข่งขันให้ความอภิรมย์อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าฮิเนโคราก็พอ

มาทิกิ: ข้าไม่ริอ่านทำแบบนั้นหรอก

Warrior: เธอย่อมได้ยินเราในนี้เป็นแน่...

Witch: เธอได้ยินพวกเราไหม? ที่นี่น่ะ?

Sorceress: ตอนนี้เทพีของเจ้าได้ยินเราไหม?

Ranger: เธอได้ยินเราอยู่ที่นี่ไหม?

Huntress: เธอได้ยินเราไหม?

Monk: บัดนี้ฮิเนโคราได้ยินเราไหม?

Mercenary: หา นึกว่าเธอจะได้ยินเราอยู่ที่นี่ซะอีก

ฮิเนโครา: ข้าได้ยิน

มาทิกิ: พระมารดาแห่งความตายจงเจริญ!

นาวาลี: ตามนั้น

มาทิกิ: ทวยเทพเคยเป็นมนุษย์มาก่อน พวกเขาออกล่า ตกปลา กิน เหมือนกับพวกเราทูโคฮาม่าสร้างวีรกรรมหลายอย่าง{ก่อน}ที่เขาจะตั้งตนเป็น เทพเจ้าเสียอีก

Warrior: เขามีวีรกรรมอะไรบ้างรึ?

Witch: คนคนนึงก็คงต้องทำเรื่องยิ่งใหญ่ ถึงจะได้เป็นเทพน่ะ

Sorceress: เล่ามา ข้าจะรับเรื่องเล่าของเขาไว้

Ranger: ในฐานะผู้ชายคนนึงน่ะนะ? เขาทำอะไรลงไป?

Huntress: เขาทำอะไรสำเร็จในฐานะมนุษย์ผู้หนึ่งรึ?

Monk: เขามีศักยภาพในการทำเช่นไรในฐานะปุถุชนคนหนึ่งรึ?

Mercenary: ก็ใช่ แล้วหมอนั่นทำอะไรบ้างล่ะ?

มาทิกิ: ใช่ ก็จริงอยู่

มาทิกิ: ในยุคสิ้นสลาย ท่านทรงรวมใจเผ่าต่างๆ ให้เป็นหนึ่งท่านมอบขวานให้กับเรา สอนให้เราเอาตัวรอดแต่ท่านไม่ได้เป็นแค่... ผู้ที่นำพาความรุนแรงเท่านั้น ไม่เลยท่านเป็นผู้นำพาความหวัง ทำให้เผ่าทั้งหลายมีความหวัง บางคนก็ลืมเรื่องนี้ไป

นาวาลี: บางคน{ตั้งใจ}ลืม

มาทิกิ: ถูกเผง